Voor de 80-er jaren was er nauwelijks basketball in Eibergen.
Dat kwam vooral omdat er geen sporthal was en de weinige sportzalen op alle dagen bezet waren. De gemeente zorgde na enig aandringen wel voor een buitenveldje op het sportveld bij Sportzaal Bartelink. Daarvan zie je nu niets meer terug. Het lag ongeveer op de plek waar nu de tandartspraktijk van Kokkeler aan de Bartelinksgang huist. Die Eibergenaren die al wel officieel basketbalden, en dat werden er steeds meer, deden dat bij de omnisportvereniging Dynamo Neede, maar zij waren, evenals de Needenaren, niet tevreden met de positie van de basketball-afdeling binnen die club.
Medio 1982 werd eindelijk de Pickerhal geopend, en dat was het moment om met de hele club vanuit Neede te verhuizen naar Eibergen en daar verder te gaan onder de naam BC Picker Reds. Nog steeds weet bijna niemand waarom het Reds is geworden en geen Greens of Blues: een geheim van enkele mensen.
Die eerste groep enthousiastelingen in Eibergen bestond uit o.a. Gerard van Dijk, Jan Brandenbarg, Huib Ras, Ruud Straatman, Wijnand & Joost de Boer, Herbert Scholten, Ron Smits, Lenie Kraynbrink, Jan Temmink, Marlene Huijts, Inge Koppelman, Gerrit Grijsen en Edwin Bakker.
Bij het vertrek uit Neede werd op slimme, sommigen in Neede zeggen slinkse, wijze het aan de basketball-tak van Dynamo behorende geld meegenomen naar Eibergen.
Er moest in Eibergen flink aan de weg worden getimmerd.
We waren overal om de nieuwe club te promoten: op de jaarmarkten, de braderie en andere feesten: de meeste Eibergenaren wisten niet wat ze zagen als ze in de marktkraam naar NBA-videos konden kijken. Resultaat: heel veel nieuwe leden.
Dat betekende dat de meeste hiervoor genoemden als trainer aan de bak moesten om de grote stroom jongeren te begeleiden. Organisatorisch was het een moeilijke tijd. Vooral op het team ‘oudere recreanten’ werd (te) vaak een beroep gedaan om ondersteuning, en ze waren er eigenlijk nooit te beroerd voor: m.n. Jan van Vuuren, Jan Tijsma en de hiervoor reeds genoemden. Helaas was het na enige tijd voor onze eerste voorzitter Gerard van Dijk door een chronische ziekte niet meer mogelijk om door zijn geliefde sport te beoefenen, en moest hij na enige tijd hierdoor ook de voorzittershamer afgeven. Het opvolgend bestuur benoemde hem omgaand tot ons eerste en enige erelid.
Toch zijn er direct daarna ook weer veel leden vertrokken, simpel omdat de club hen onvoldoende begeleiding kon geven. Maar het ging in het begin van die 80-er jaren fantastisch met de club: Aan het mix-toernooi met Pasen 1983 deden maar liefst 74 leden mee. Langzamerhand kwam er meer structuur in de zaak, wat ook valt terug te lezen in de clubbladen uit die tijd. Vanaf het eerste begin is de weg bewandeld van het organiseren van schooltoernooien om nieuwe jeugdleden te interesseren. Eerst alleen voor het voortgezet onderwijs; later ook voor de basisscholen.
De 80-er jaren: de verdere opbouw
In de eerste jaren werd er ook jaarlijks een toernooi voor andere clubs georganiseerd; echter daarmee is gestopt omdat de animo hiervoor bij andere verenigingen daalde.
In 1981 was al contact gezocht met een uitwisselingsclub uit Dülmen om tegen te spelen en mee te feesten. Gedurende enkele jaren waren deze jaarlijkse uitwisselingen het hoogtepunt van het seizoen. Wie herinnert zich niet de grootse feesten in Dülmen: het eerste jaar in het Kolping-haus met een verrukkelijke bowl van 10 delen witte wijn en 1 deel whisky; waarbij de aanvulling in de loop van het feest alleen maar uit de whisky-fles kwam (bij Dülmen speelden ook Amerikaanse militairen, en die hadden tax-free ingekocht); en het 2e jaar in die boerenschuur met wederom meer dan genoeg versnaperingen. Maar ook onze feesten mochten er zijn. Helaas is het contact na 4 jaar verstomd nadat ons contactpunt in Dülmen wegens familie-problemen uit de basketbal-wereld stapte.
Op de één of andere manier is er vervolgens zeker 3 jaar relatief weinig speciaals gebeurd. De standaard-zaken bleven bestaan: trainen, wedstrijden, school-, team,- en mixtoernooien. Wel kregen we te maken met dependance-vorming. In Beltrum speelde een groep jongens van de VIOS/Losse Flodders mee in de competitie (onder de vlag van de Reds). Dezelfde weg ging wat later ook een jongensgroep van de Leo-stichting in Borculo. Beide self-supporting groepen gingen na 2 seizoenen competitie ter ziele; eigenlijk hebben ze nooit echt tot de club behoord. Wel kwamen er na afloop een paar jongens naar Eibergen (waaronder de gebroeders Lageschaar).
Start ‘weekend-kamp’
Vooral door de inspanningen van Lenie Kraynbrink en Edwin Bakker wisten we vanaf medio de 80-er jaren welhaast elke 2 jaar een prachtig weekend-kamp te organiseren, meestal in Buurse. Het speciale in Buurse was in de eerste jaren de aanwezigheid van een verhard basketball-veldje bij de betreffende boerderij. De laatste keer had dat echter maar weinig nut want het regende veelal pijpestelen. Wie van de toen aanwezigen herinnert zich niet aan de trompet-solo van Harry Droog bij het ontwaken en de daarop volgende ochtend-bosloop. Helaas was het de laatste keer dat deze prima kerel en 2 meter lange gangmakende politieman erbij kon zijn: enkele maanden later kwam hij in functie te overlijden in het verkeer. Ook voor een andere gangmaker was dat helaas het laatste kamp: ook Frank Lageschaar uit Groenlo had een verkeersongeluk dat hem levenslang in een rolstoel bracht. De periode met o.a. Harry Droog en Frank Lageschaar kenmerkte zich door gezelligheid: er ging zelfs 2 of 3 jaren achterelkaar een team met hoofdzakelijk Picker Reds-leden naar Spanje om daar (ook) aan een toernooi mee te doen. Ook Marijan Tijdink-Fentsahm was daar altijd bij.
Effect van top-basketball in Haaksbergen
Met de komst van top-basketball in Haaksbergen begon het weer te groeien: m.n. door de Eibergse fanclub die daar altijd naar toe ging: eerst naar de mannen van Hatrans; later vnl. naar de vrouwen van Texim. Met zoveel topspelers in de omgeving konden we ieder jaar één of meer speciale clinics organiseren. Ook was er een jeugd-olympische dag waaraan veel van onze jonge leden met plezier terugdenken. En toen was er niet geheel onverwacht ook een kampioenschap: de heren werden kampioen en kregen uit handen van burgemeester Cappetti namens de Gemeente Eibergen een echte lederen basketball aangeboden tijdens de gezellige receptie.
Ook de sponsoring werd sterker in het financieringspakket betrokken. Naast langjarig sponsor ‘Deters Meubelen’ gaf ook Administratie en Assurantiekantoor Bennink broodnodige ondersteuning. Later werd er sterker opgeknipt en maakten diverse ondernemingen reclame via onze tenues: sportzaken, een discotheek uit Neede, de verzamelde automobielbedrijven in Eibergen, Uitzendorganisatie Adecco stelden zich garant voor een stuk financiering van de club. Langjarig lid Jan Temmink kon er uiteindelijk niet langer onderuit en ook AH-Neede werd officieel sponsor van de Reds. Maar niet altijd was het om de shirtsponsoring te doen: ook de gelden die via advertenties in clubblad BackDoor binnenkwamen of die als toernooi-opbrengst werden afgedragen, kwamen van pas. De relatie met o.a. de plaatselijke sportzaken was altijd uitstekend: zonder vaste contracten mochten we op tijd en plaats op hun support (en kortingen) vertrouwen.
Trainers ontdekken en ontwikkelen talenten
In al die jaren is er sprake van een relatief groot verloop onder de leden. De BC Picker Reds was vooral een club voor breedtesport. We leiden de jeugd heel goed op en de meesten daarvan gaan bij de start van hun beroepsstudie of na het vinden van hun eerste baan de wijde wereld in, en gaan dan vaak ergens anders verder basketballen. We hadden in de 80-er en 90-er jaren altijd wel een paar hele goede trainers beschikbaar om inhoud te geven aan die goede technische opleiding.
Wie hadden we zoal in Eibergen: o.a. Lace Strong, de fijnste Amerikaanse speler in Nederland; de Nederlands-Amerikaanse Golden-Boy Ron Kruidhof; maar ook bijv. Nol Wienk en met name Jurgen Dunkel, die zorgde dat er heel erg hard werd getraind, dat er veel werd geleerd, en dat er plots talenten in aanmerking kwamen voor regionale, en zelfs landelijke selecties. De eersten waren Pieter van Vuuren en Renee Brekveld, die daarna echter die laatste extra stap niet hebben kunnen zetten. Daarna hadden we als spelers van regio- en/of rayonselecties o.a. Arjen Drost en Roel Brandenbarg, die al heel vroeg voorbestemd leek om naar de USA te verkassen; en allebei jongens-eredivisie in Haaksbergen speelden. Dan was er het meiden-trio Marleen Hartman, Liset van Loosen en Jorien Bakker, die voor Tonego in de meiden-eredivisie gingen spelen (de laatste deed dat daarna eveneens 2 jaar via ATC in Hengelo); en daarna Anneloe Stomps en Linda Thonen, waarbij de laatste de nationale juniorentop heeft bereikt, maar direct aansluitend stopte. Inmiddels had Ellemieke Huijts haar doel bereikt en speelde in de eredivisieploeg van Texim Tonego in Haaksbergen en werd daarmee 2 keer landskampioen. Door haar blessure-gevoeligheid is ze met top-basketball gestopt en overgestapt naar de politie in Den Haag. Wat later werden talenten als Joris Blaak (inmiddels vertrokken naar Veendam), Guus Gesink en Sjoerd Miggelbrink geselecteerd.
Weekend-kampen LEO-stichting
Ook in de 90-er jaren werd de kamp-traditie voortgezet: we gingen 2 jaar achtereen naar de barakken van de Leo-stichting bij Borculo: ook met verhard basketbal-veld, maar ook met een onverwarmd koud zwembad, en met ‘niet al te gemakkelijke’ buren. Zoals het bij een kamp betaamt werd de leiding in het ongewisse gehouden van door de opschietende jongelui naar binnen gesmokkelde alcoholica. Maar: het was en bleef gezellig. Vooral de ‘bonte avond’ bleek een succes: als je even aandringt komt de creativiteit naar boven en kunnen we elkaar een hele avond vermaken. En iedereen herinnert zich vast nog het dierengeluiden-spel met al die blèrende beesten.
Bestuurlijke kanjers
De animo om zitting te nemen in het clubbestuur was en bleef in de 80-er en 90-er jaren gering. Was het al moeilijk genoeg om de zaak technisch gaande te houden; bestuurlijk was het nog zwaarder. Maar toch waren er goede langjarige waarden in de personen van o.a. Lenie Kraynbrink, Ron Smits, Jan Tijsma, Jan Brandenbarg, Jan van Vuuren en Margret Klein Poelhuis.
Steeds kwam er vanuit het niets nieuw technisch en/of bestuurlijk kader tevoorschijn: o.a. Sahajo Rychtarski, Jan Spiljard, Andries Zijsling en Marca Adema. Sahajo kwam uit Zeeland en bracht niet alleen heel veel basketball-kennis mee; hij was als swami op zijn plek bij de “Reds”. Bij de tweede was vooral zijn vervoer per bromfiets saillant. De basketball-historie van de derde lag bij Uitsmijters in Almelo. En de laatste was afkomstig uit het Groningse basketball-milieu en onderscheidde zich als een kundig jeugdtrainer. Allemaal waren ze gek van basketball en staken onbaatzuchtig veel tijd in de club. Een fase later was er een heel actief bestuur met o.a. Edwin van Splunter, Moniek Pleiter, Diet Weenink, Ron Smits en ’trekker’ Angelin Boerhof. Hierna werd de kar getrokken door o.a. Michel Breitkopf, Marca Adema, Tjitske Blaak, Sylvia Geessink, Saskia en Kevin Hoitink, Rob Berentsen, Henri Gesink en Thijs de Groot. Laatstelijk staan Michel Breitkopf, Ronnie van Beest en Marloes Hubers aan het roer. Maar al heel lang de positie van voorzitter vacant…..
Rond 2000: Weekend-kampen Zwiep-Buurse-Klooster Bardel
Telkens weer blijkt het weekendkamp het jaarlijkse hoogtepunt voor de jeugd. Eerst naar Lochem/Zwiep en naar nieuwe locaties in Buurse en achter Losser in een Duits klooster. Uitstapjes, ook in het teken van een nieuwe kok in ons midden; en tevens ras-organisator en fotograaf: Michiel Ibelings (inmiddels al weer enige jaren woonachtig in Portugal). We herinnert zich nog de wel heel erg vroege ochtend-bosloop van enkele jongelingen en de begeleidende fietstocht door enkele ouderlingen in Zwiep. Maar ook de deels verregende survival in Buurse, waarbij dat watervaste vlot er niet mee toe deed. En tenslotte het heerlijke zwembad onder de basketball-vloer in het Gymnasium van Klooster Bardel.
Veldje Westenesch
Nieuwe activiteiten in Eibergen werden mogelijk met de komst van een heus basketball-veldje in de Westenesch. Komst ? Neen, we moesten wel zelf even zorgen voor het leggen van de tegels: de rest kwam van de gemeente. Met gezamenlijke inspanning van de wijkvereniging en Reds-leden, en onder aansturing van Jurgen Dunkel kwam het af en kon het feest beginnen.
Streetball 3-on-3; de nieuwe basketball-uitdaging. En weer liep de BC Picker Reds voorop in de regio: zelfs in Enschede en Haaksbergen moesten ze er nog mee beginnen.
Basketbal: de sport voor asielzoekers
De tijd kwam dat de club internationaliseerde: In Eibergen werd twee keer een AZC ingericht. Met de komst van het tijdelijke AZC liep de club op sommige momenten over van elkaar niet begrijpende vluchtelingen. Ook wel soms met spannende momenten; bijv. toen Bosnische vluchtelingen uit Eibergen oog in oog kwamen met Servische uit Groenlo. Maar ook hier bleek dat basketbal verbroedert. Ze vonden elkaar in de slogan: “Drazen is not dead” naar de in 1993 verongelukte beste Europese basketballer ooit; de Joegoslaaf Drazèn Petrovic. Als je jezelf tolerant opstelt, krijg je eenzelfde gedrag ook terug.
Van clubkrant naar website
Bindend middel in de club is de communicatie tussen leden en tussen bestuur en leden. Hiervoor fungeerde jarenlang de clubkrant BackDoor: een periodiek dat op onvaste momenten uit werd gebracht en met veel plezier wordt verslonden. Omdat het self-supporting moet zijn is het een grote klus om het uitgegeven te krijgen. De pakkende voorpagina is voor de leden het moment waarop ze zien dat ze lid zijn van een grotere club dan hun eigen team.
Met de toenemende automatisering werd een clubblad minder noodzakelijk en werd er overgestapt naar het digitale tijdperk. Eerst alleen met emailverkeer, maar toen ook met een eigen website dankzij de drijvende kracht van Arjan Burggraaf en Edwin Keuper.
Komen en gaan van leden
Inmiddels kwamen en gingen de jeugdleden. Als je de oude ledenlijsten bekijkt dan zie je pas goed wat een gigantische hoeveelheid mensen er voor langere of kortere tijd bij de Reds betrokken is geweest. Je zou al die gezichten nog wel eens willen zien: talenten, proevers, blijvers, dan-dit-dan-datters, voetballers, etc.
Helaas zijn er in de tijd ook een aantal (oud-)leden weggevallen: o.a. de lange Harry Droog, de altijd enthousiaste Lydianne van Hattem, de nog zo jonge Björn Rötter, en recent de leden-van-het -eerste-uur Ruud Straatman en Gerard van Dijk.
Veldjes De Nieuwe Maat
De buren van het basketbalpleintje in de Westenesch hadden last van teveel geluid ’s avonds later. Hoewel dit niet of nauwelijks van Reds-leden afkomstig was, kon de gemeente niets anders dan de boel sluiten. Als alternatief kwam er een nieuw veldje op De Nieuwe Maat; zelfs met 6 baskets. Als de gemeente wat beter naar ons hadden geluisterd waren ze een goedkoper en beter af geweest: nl. een iets breder veld met grijsgetinte borden met een netjesbevestiging. Nu staan er fel witte torens in het groen. Tegelijk gaf dit meer mogelijkheden aan het 3-on-3 streetball, dat soms in het centrum en soms bij de Pickerhal werd gehouden.
Althans dat was de bedoeling, maar het regende heel vaak zodat we uiteindelijk in de sporthal uit kwamen.
Het 4e lustrum
In 2002 werd het 20-jarig bestaan gevierd met een reünie in de Pickerhal waarbij een groot aantal oud Reds-leden acte-de-présence gaf. Het was een gezellig weerzien van veel oude bekenden. In de volgende 5 jaar was er eerst een gigantische groei van het aantal mini’s; m.n. door de activiteiten van Ome Jan Hulshof, die er in slaagde om soms wel 30 mini’s op zijn training te mogen ontvangen. Toen Jan weer werk kreeg was er helaas geen follow-up en is het gros van deze aanwas verdampt en vertrokken naar andere sporten. Het meisjesteam won in 2004 geen enkele wedstrijd en Anouk Pleiter riep de hulp in van ZAPP-sport. Het resultaat was een clinic van basketball-coryfee Henk Pieterse èn de meiden van de BC Picker Reds uit Eibergen op TV.
Het 5e lustrum.
Toen in 2007 het 5e lustrum van de club werd gevierd was de situatie nog redelijk op orde, maar in de jaren tot 2010 trad er een langzame maar gestage daling van het aantal leden in. Dat lag niet zozeer aan de club of de sport, maar veel meer aan de maatschappelijke ontwikkelingen. We werden steeds individueler, en het belang van een groep of club wordt altijd ondergeschikt gemaakt aan het eigenbelang. Echter de club kwam hiermee medio 2010 wel aan de rand van haar voortbestaan.
Krachtig uit de crisis.
In het najaar van 2010 werd de terugval gekenterd nadat er een speciale actie op touw was gezet (met o.a. als premie een bal om thuis te trainen) om nieuwe jonge jeugdleden aan de club te binden. Begin 2011 had dit al geresulteerd in een aanwas van ca. 20 jongens in de leeftijd van 8 tot 13 jaar. Meisjes werden nog niet bereikt.
…vanaf 2014.
In de laatste paar jaar is de club fors veranderd. Met name door de inzet van een aantal erg enthousiaste ouders is er vooral aan de onderkant sprake van een gestage instroom van jonge nieuwe leden. Ook de verbreding van het technische kader is hier een bepalende factor geweest. Zo hebben we er voor het eerst sinds vele jaren weer een paar geschoolde trainers bij: Linda Harder, Bob van de Lisdonk en Michel Breitkopf haalden hun trainersdiploma! Ook wat de meisjes betreft is er een doorbraak gerealiseerd. Het aantal meisjes en vrouwen bij de club groeit gestaag. De leden zijn afkomstig uit een groter verzorgingsgebied dan Eibergen alleen. De aanwas betekende ook dat er nieuwe kleding moest komen voor de hele vereniging. Dit werd kort geleden gerealiseerd dankzij de hulp van Adviesbureau Timmermans & Partner, Houtdraaierij Drago, Restaurant Jasmin Garden en Webshop Maronad.
Het nieuwe elan laat zich op vele manieren zien. Maar het belangrijkste voor de club is voldoende technisch kader op de been houden om de huidige instroom ook bij de club te houden.
Zo telt de club nu in het jaar van het 7e lustrum (2017) maar liefst 70 leden (17 uit Borculo; 39 uit Eibergen; 6 uit Neede/Rietmolen; 2 uit Duitsland; 1 uit Groenlo; 1 uit Gelselaar en 2 uit Rekken) zijn er 6 teams actief in de competitie; is er een vrouwen-recreatie-team; is er weer een heuse activiteiten-commissie….
Basketball in Eibergen blijft een kwestie van niet achter over leunen, maar samen de schouders eronder om de zaak aan de gang te houden….